عنوان مقاله : توسعه پايدار و مسؤليت برنامه ريزان در شهرستان لامرد
دكتر سيد احمد هاشمي (دانشگاه آزاد اسلامي واحد لامرد)
محمود خاتمي (كارشناس ارشد جامعه شناسي)
چكيدهنظريه توسعه پايدار در اواخر قرن بيستم پس از شكست مكاتب مختلف توسعه در برنامه ريزي شهري و معماري مطرح و بكار گرفته شد. هدف اصلی توسعه پایدار بر مفاهیمی چون ارتقاء کیفیت زندگی یعنی دخالت دادن شاخص های کیفی و اجتماعی و تامین رفاه و عدالت اجتماعی متمرکز است. علت اساسی توجه روزافزون به توسعه پایدار، از یک طرف محدود بودن امکانات و از طرف دیگر نامحدود بودن نیازها و خواستهای بشری است. توسعه پایدار با نگرشهای تک بعدی یا تک عاملی همخوان نیست و از نظر تلفیق اهداف مختلف اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و سیاسی توجهی کل گرایانه دارد و در بررسی پایداری درونی و بیرونی سیستم از دید سیستمی استفاده می کند. در اين مقاله به ابعاد مختلف توسعه پايدار و همچنين اهداف و اصول توسعه پايدار پرداخته شده است. مقاله فوق از نوع توصيفي- تحليلي مي باشد.
كليد واژه ها : توسعه پايدار،توسعه متداول،شهر نشيني،منابع طبيعي
مقدمهويژگي عصر ما شهر نشين شدن جمعيت ،افزايش جمعيت شهر ها و به دنبال آن توسعه شهرها ي كوچك و بزرگ است.شهر نشيني بيش از پنج هزار سال قدمت دارد.به سال 1900 ميلادي از هر هشت نفر يك نفر در مناطق شهري زندگي مي كرده است. در سال 1950جمعيت شهري 29 درصد كل جهان بود و تا سال 1995 اين ميزان به 45 درصد كل جهان افزايش يافته است .بنا بر بر آورد ها نواحي شهري در سال 2000 نزديك به 50 درصد جمعيت جهان را ماوا و مسكن داده اند. طي دوره 1990 تا 2030جمعيت شهري تا حدود 3/3 ميليارد نفر رشد خواهد كرد كه از اين ميزان 90 درصد در نقاط شهري كشور هاي در حال توسعه خواهند بود (محمدي، 1380 ص95). با اين حال در جوامع غربي وعده ارمان شهر مدني و تعالي انسان از طريق همكاري شركتها،دولت هاو مردم به نتيجه نرسيده است .اينك فن گرايي جديد در خلق برنامه ريزي حرفه اي كه حاصل علم خرد گراست ،محيط زيست شهري را به نابودي كشانده و شهرها را كه زماني كانون هاي آسايش،زيبايي،امنيت،پايداري،روابط اجتماعي-فرهنگي و هنري بوده بي هويت و ملال آور نموده است.(زياري ،1380ص372). بنا بر اين انديشمندان توسعه و دولت مردان در بيشتر مناطق مختلف دنيا راهكارهاي بودند تا از پيامد هاي نامناسب فن گرايي جديد رهانيده شوند تا اينكه در ژوئن 1992همزمان با بيستمين سالگرد كنفرانس استكهلم، كنفرانسي با حضور سران كشورها درريو (برزيل)برگزار شد. اين كنفرانس كه(كنفرانس زمين) ناميده شد، فعاليت هاي بيست ساله بين المللي و ملي را در زمينه هاي زيست محيطي ازريابي كرد.دستاورد اين كنفرانس، ارائه نظريه "توسعه پايدار" بود.اين نظريه ، نيازهاي كنوني بدون كاهش توانايي نسلهاي آتي در برآوردن نيازهايشان تعريف شده است.در اين تعريف حق هر نسل در برخورداري از همان مقدار سرمايه طبيعي كه در اختيار نسل ها به رسميت شناخته شده و با استفاده از سرمايه طبيعي در حد بهره آن(و نه اصل آن كه موجب نابودي سرمايه طبيعي است)،مجاز شمرده شده است. به بيان ديگر توسعه پايدار در بهره برداري از داده هاي طبيعي محدود به حد باز توليد و جبران طبيعي آنهاست.در غير اين صورت،موازنه منفي در بهره برداري از سرمايه طبيعي به كاهش تدريجي آن مي انجامد و توسعه را ناپايدار مي كند.اين همان وضعيتي است كه به اصطلاح توسعه كنوني با تكيه بر رشد اقتصادي بوجود آورده است.
اين مقاله ضمن ارائه نظريه توسعه پايدار نوعي برنامه ريزي شهري را ارائه مي نمايد.
روش پژوهشروش پژوهش در اين مقاله توصيفي –تحليلي است.ابتدا مكتب توسعه پايدار مطرح و سپس به وظايف برنامه ريزان شهري پرداخته مي شود.
نظريه توسعه پايدار در دهه هاي اخير همواره اين پرسش مطرح بوده است كه توسعه چيست و در چه شرايطي مي توان به آن دست يافت.از توسعه تعاريف مختلفي ارائه شده است اما اگر تعريف توسعه پايدار كه در گزارش" برانتلند" آمده است را بپذيريم مي توان آن را پاسخ گويي به نيازهاي نسل موجود بدون آن كه امكان تامين نيازهاي نسل آتي به مخاطره افتد دانست(سعيدي،1377،ص18)
اصطلاح توسعه پايدار اولين بار در كتاب حدود رشدمورد استفاده قرار گرفت و از دهه 90 در برنامه ريزي شهري و معماري به طور گسترده بكار گرفته شد.(اس.ام.ويلر-تي بيلتي، 1384،ص95به نقل از استادي،1387). براي ورود توسعه پايدار به جريان اصلي بحث هاي سياست جهاني،هيچ رويدادي تاثير گذارتر از گزارش كميته جهاني محيط زيست و توسعه(1987)، كه معمولا با عنوان كميته برانت لند شناخته مي شود،نبوده است اين گزارش كه در سطح وسيعي بصورت يك كتابچه با عنوان آينده مشترك ما منتشر شد،بيان كننده آن موضوعي است كه امروز به عنوان تعريف متداول توسعه پايدار مطرح است:توسعه اي كه نيازهاي كنوني را بدون به خطر انداختن توانايي نسل هاي آينده براي تامين نيازهايشان برطرف نمايد.(غلامي،1388،ص20)
لمن و ككس نيز توسعه پايدار را چنين تعريف مي كنند:" اصلاح و بهبود اقتصادی،اجتماعی،فرهنگی ومبتنی بر فن آوری که همراه با عدالت اجتماعی باشد،به طریقی که اکوسیستم را آلوده نکند و منابع طبیعی را تخریب ننماید.توسعه پایدار به معنی افزایش منابع انسانی،توانمند سازی جوامع به سمت افزایش توانمندی های اقتصادی،اجتماعی،فن آوری و فرهنگی است.توسعه پایدار نمی تواند بدون تفکر دقیق و محسوب داشتن امکان های انسانی اتفاق افتد.(همان)
توسعه پايدار به استناد تعاریف برشمرده،فرآیندی است که اهداف اقتصادی،اجتماعی و زیست محیطی جامعه را هرجا که ممکن است از طریق وضع سیاست ها و انجام دادن اقدامات لازم و عملیات حمایتی با هم تلفیق می کند و هر جایی که تلفیق امکان ندارد به ایجاد رابطه مبادله بین آنها و بررسی و هماهنگی این مبادله ها می پردازد.بر این اساس در توسعه پایدار سه دسته هدف و بر مبنای آنها سه محیط و سه بعد اصلی وجود دارد که عبارت اند از:محیط های اقتصادی،اجتماعی و طبیعی و ابعاد اقتصادی،اجتماعی و زیست محیطی. در غالب مستندات،توسعه پایدار بر مبنای همین اهداف تعریف و ترسیم شده است.(زاهدي شمس السادات،1386،ص34 )
توسعه پایدار و توسعه متداولتوسعه پایدار در موارد زیر با توسعه متداول متفاوت است :
1-در توسعه متداول، برنامه به عنوان عامل محدود کننده تولید در نظر گرفته می شود در صورتی که در توسعه پایدار منابع طبیعی پایه، به دلیل قابلیت جانشینی ضعیف، عامل محدود کننده قلمداد مي شوند.
2-در توسعه پایدار، اصل این است که منابع طبیعی پایه به گونه ای مورد استفاده قرارگیرند و به روشی محافظت شوند که نسلهای آینده حداقل بتوانند به اندازه نسل کنونی تولید و مصرف کنند؛ در حالی که در توسعه متداول چنین تاکیدی وجود ندارد.
3-در توسعه پایدار، ارزش منافع اجتماعی و هزینه های اجتماعی، از جمله کاهش ارزش منابع طبیعی، باید در نظام حسابداری، به منظور تعیین نقش توسعه، در نظر گرفته شود، در حالی که در توسعه متداول چنین محاسباتی به عمل نمی آید.
4-در توسعه پایدار، جذب پسماندها و ضایعات تولیدی، که کارکرد اصلی محیط زیست است، محدودیت اصلی شمرده می شود؛ ولی در توسعه متداول این نگرش سیستمی ملحوظ نیست.
5-در توسعه پایدار، برنامه ریزی زیست محیطی تحت نظارت دولت، مورد توجه قرار می گیرد و کشاورزی بیش از صنعت مورد عنایت است؛ در حالی که در توسعه متداول الزاما چنین نیست (ارباب،مترجم، 1376،ص120 ).
به طوری که ملاحظه می شود، توسعه پایدار در درون خود، جریان و حتی می توان گفت، فرهنگی را مستتر دارد. علت اساسی توجه روزافزون به توسعه پایدار، از یک طرف محدود بودن امکانات و از طرف دیگر نامحدود بودن نیازها و خواستهای بشری است. جمعیت فزاینده، به گستره نیازها و احتیاجات بشری، سیر تصاعدی داده است و منابع کاهنده، برای دهانهایی که هر لحظه به جهان گشوده می شوند از آینده ای نه چندان امیدبخش خبر می دهند. برآیند این شرایط هر لحظه بر تعداد چشمهای نگران فردای جهان می افزاید.
هدف توسعه پایدار هدف اصلی توسعه پایدار بر مفاهیمی چون ارتقاء کیفیت زندگی یعنی دخالت دادن شاخص های کیفی و اجتماعی و تامین رفاه و عدالت اجتماعی متمرکز است ، و لذا توجه به مسائل اجتماعی و عدالت فضایی که بیشتر به شیوه ای سازمانی با نیازهای انسانی مواجه می شود از اهداف دراز مدت و دورنگر بوده و با نگرشی نهادی با مسائل روبرو می شود و سرانجام شرایط کیفی زندگی ساکنان را متناسب با ارزش های جامعه در حال و آینده در نظر دارد.( خاکپور، 1388ص7)
اصول توسعه پایداربا توجه به تعاریف و بحثهای ارائه شده در مورد پایداری، مفروضات اصلی توسعه پایدار را می توان به شرح زیر عنوان کرد:
1-کنار گذاشتن تصور قدرقدرتی انسان. تصور قدرقدرتی انسان از اینجا ناشی شد که انسان درمسیر عروج تمدن و تکنولوژی به چنان توانمندی تکنولوژیک دست یافت که نه تنها خروج از آشیان اکولوژیک برای او میسر گردید بلکه تصور کرد که مالک و قادر محیط خود است و هر کاری را می تواند انجام دهد. حاصل چنین تصوری غفلت از ظرفیت نگهداشت و تحمل نظامهای اکولوژیک از یک سو و نادیده گرفتن این واقعیت از سوی دیگر است که انسان فقط یک ارگانیزم از مجموعه ارگانیزمهای محیط طبیعی است و نه بیشتر و باید روابط معقول و متعادلی با دیگر موجودات نظام هستی کره زمین داشته باشد.
2-اکوسیستم بسیار مهم تر از درک و تصور فعلی است. کیفیت و کارکردهای اکوسیستم ها و خدماتی که ارائه می دهند، به مراتب مهم تر از آن چیزی است که در برنامه ریزی توسعه و در تصور عمومی وجود دارد یا مردم آن را درک می کنند. همین امر به ویژه درباره نظامها و آن دسته از کارکردهای پشتیبان حیات از اهمیت بیشتری برخوردار است که با همه تلاشهای انجام شده برای کمی کردن و درک بیشتر آنها هنوز بیان آنها در قالب اصطلاحات و واژه های اقتصادی ممکن نیست.
3-عدالت و برابری.شامل برابری درون نسلی، برابری درون کشوری، برابری جنسیتی، برابری بین کشورها و برابری بین نسلها است.
4-آشتی توسعه و پایداری. فلسفه اصلی پایدار آشتی بین توسعه و پایداری از طریق دقت و توجه کافی به همه اهداف از نظر سیستمی و کل گرایانه است. به عبارت دیگر در حالی که بسیاری از سیاستهای توسعه در گذشته بر اساس نظریه رشد بود، توسعه پایدار رشد را یک عامل اقتصادی می داند و بر پایداری اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و طبیعی یا زیست محیطی تاکید می کند و به تلفیق اهداف اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و سیاسی تا حد امکان و ایجاد رابطه مبادله در جایی که تلفیق ممکن نیست می پردازد.
5-مشارکت و وفاق. مشارکت وسیع در تصمیم گیری یکی از پیش نیازهای توسعه پایدار است و موجب مشروعیت تصمیمات و برنامه و پشتیبانی در اجرای آنها می شود. مشارکت به نوبه خود یک هدف است و اصل اساسی برابری را ممکن می سازد و می تواند سبب وفاق در مورد آرمان بلندمدت و حرکت به سوی پایداری گردد.
6-مردم محوری. محور بودن انسانها یک اصل اساسی است که با پارادایم پایداری و فلسفه آن و نیز با اصل مشارکت و وفاق همخوان است(همان).
7-برنامه جامع، چرخه ای و تلفیقی. فعالیتها و برنامه های توسعه پایدار باید با گسترش مداوم، همه موارد را در بر گیرد و یک نظام تلفیقی مناسب از همه فعالیتهای مرتبط و ضروری و نیز فعالیتهای کوتاه مدت تا بلندمدت را به وجود آورد. یک مقوله مهم دیگر در برنامه ریزی توسعه پایدار قبول مفهوم چرخه ای در برنامه ریزی است. این بدان معنا است که کار برنامه ریزی یک باره به اتمام نمی رسد و لذا هیچ ضرورتی برای در نظر گرفتن همه موارد ضروری از ابتدا نیست و می توان از ساده و کم شروع کرد و در چرخه های بعدی آن را تکمیل نمود.
8-نگاهی نظام مند و کل گرایانه. توسعه پایدار با نگرشهای تک بعدی یا تک عاملی همخوان نیست و از نظر تلفیق اهداف مختلف اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و سیاسی توجهی کل گرایانه دارد و در بررسی پایداری درونی و بیرونی سیستم از دید سیستمی استفاده می کند.
9-ساخت بر روی آنچه هست. دلیلی وجود ندارد که همه چیز از ابتدا شروع شود. خاصیت چرخه ای برنامه ریزی توسعه پایدار این است که می توان از یک پایه موجود ( مثل یک برنامه در حال اجرا ) شروع کرد و طی چرخه ها آن را کامل نمود.
10-انعطاف پذیری. انعطاف پذیری قدرت و ظرفیت یک نظام در حفظ وضعیت و موجودیت خود در مقابل اختلالات و تغییرات بیرونی است. این تغییرات که ممکن است اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی یا سیاسی باشد دو نوع اثر متفاوت دارند: فشار و ضربه یا شوک. سیستم در صورتی پایدار است که علی رغم وارد آمدن فشار و ضربه یا شوک، توانایی حفظ وضعیت خود را داشته باشد. فشار به تاثیرات جزئی اما مستمر اشاره دارد که تاثیرات تراکمی آن می تواند زیاد باشد، مثل کاهش تقاضای بازار برای محصول، در حالی که ضربه یک عامل قابل توجه اما گذرا است، مثل خشکسالی یا افزایش ناگهانی قیمت نهادهها(تشكري،مترجم، 1377، ص 11)
11-استفاده عاقلانه از منابع. به معنای استفاده از منابع تجدید پذیر در حد تجدیدپذیری و رعایت کارایی در مصرف منابع تجدیدناپذیر است. کارایی مصرف منابع نیز به معنای افزایش میزان تولید به ازای واحد مصرف منابع، کاهش هزینه، کاهش مصرف، باقی گذاشتن مقدار بیشتری از منابع برای نسلهای آینده و مقدار کمتری ضایعات و آلودگی برای نسلهای بعدی است.
12-تفکر جهانی و عمل محلی. جهانی بیندیش و محلی عمل کن، شعار اصلی توسعه پایدار است و توسعه پایدار جز با توجه واقعی و کافی به مشکلات محلی و حل آن از طریق مشارکت ذینفع ها حاصل نمی شود.
نظریه توسعه پایدارشهرينظریه توسعه پایدار شهری،حاصل بحثهای طرفداران محیط زیست درباره ی مسایل زیست محیطی به خصوص محیط زیست شهری است که به دنبال نظریه «توسعه پایداری» برای حمایت از منابع محیطی ارائه شد.توسعه پایدار شهری نیازمند شناسایی محدودیتهای محیطی برای فعالیت های انسانی در ارتباط با شهر هاو تطبیق روشهای طراحی در این محدودیت هاست در اين نظريه موضوع نگهداري منابع براي حال واينده از طريق استفاده بهينه از زمين و وارد كردن ضايعات به منابع تجديدناپذير مطرح است.نظريه توسعه پايدار شهري موضوعهاي جلوگيري ازالودگي هاي محيط شهري وناحيه اي،كاهش ظرفيتهاي توليد محيط محلي،ناحيه اي وملي،حمايت از بازيافت ها ،عدم حمايت از توسعه هاي زيان آور واز بين بردن شكاف ميان فقر وغني را مطرح مي كند. همچنين راه رسيدن به اين اهداف را با برنامه ريزي هاي شهري,روستايي,ناحيه اي و ملي كه برابر با قانون ,كنترل كاربريها وكنترل بيشتر در شهر وروستاست مي داند.اين نظريه به مثابه ديدگاهي راهبردي،به نقش دولت در اين برنامه ريزي ها اهميت بسياري مي دهد ومعتقد است دولت ها بايد از محيط زيست شهري حمايت همه جانبه اي كنند. این نظریه،پایداری شکل شهر ،الگوی پایداری سکونت گاهها،الگوی موثر حمل و نقل در زمینه مصرف سوخت و نیز شهر را در سلسله مراتب ناحیه ی شهری بررسی میکند.(زیاری 1380،ص 376)
شهر پايدارSustainable city شهري است كه به دليل استفاده اقتصادي از منابع،اجتناب از توليد بيش از حد ضايعات، و بازيافت آن ها تا حد امكان،و پذيرش سياست هاي مفيد در دراز مدت،قادر به ادامه حيات خود باشد.شهر پايدار در مقابل شهرهاي نوگرا با مشخصات،وجود حجم زيادي ورودي در مقابل حجم زيادي خروجي است.برنامه ريزان شهر پايدار بايد هدفشان را بر ايجاد شهرهايي با ورودي كمتر انرژي و مصالح ،و خروجي كمتر ضايعات و آلودگي متمركز كنند. (ترنر1376،ص180 به نقل از محمدي ،1380).به نظر بحريني،شهر پايدار جانشيني موجه و معقول براي شهرسازي مخرب قرن بيستم است و در آن به موازات توجه به مسائل زيست محيطي،به مسائل اجتماعي و انساني،نظير مسكن مناسب و زندگي حداقل نيز توجه مي شود(بحريني1386،ص39-28).شهر پايدار فقط شهر تميز نيست،بلكه همچنين شهري است كه انسان مي تواند در آن درآمدي عادلانه به دست آورد،سرپناه مناسب تهيه كند،احساس راحتي كند و تلاش و وقت خود را وقف حفاظت از تصوير شهر نمايد.ساخت يك اقتصاد شهري قوي،و شهري قايل زندگي از نظر زيست محيطي،بايد با تلاش هايي با هدف حفظ گروه هاي اجتماعي موجود و ارائه اشكال نوين اداره شهر و كنترل آن،همگام شود تا همبستگي و انسجام اجتماعي محفوظ بماند.(محمدي،1380ص103)
شهر سالمHealthy city اين مفهوم اولين بار در كنفرانسي در كانادا با عنوان"آن سوي خدمات اوليه بهداشتي"عنوان گرديد.در آن جا مقاله اي با عنوان شهر سالم خوانده شد كه اولين جرقه برنامه شهر سالم به حساب مي آيد.دو سال بعد،از سوي سازمان بهداشت جهاني اين موضوع به صورت جنبشي جهاني مطرح گرديد.هدف طرح شهر سالم ايجاد نيروي محركه اي براي تامين بهداشت و رفع مشكلات محيطي شهرها است(سلمان منش1371،ص30).به عقيده بحريني،شهر سالم شهري است كه در درجه اول،امكانات زندگي را براي انسان،حيوان و گياه فراهم كند.به عبارت ديگر،شهر سالم بايد شرايط بقا ئ حيات را دارا باشد(بحريني1371ص91به نقل از محمدي ،1380).
شهر سبز بنا به تعريفي كه سازمان حفاظت از محيط زيست در همايش شهر سبز ارائه داده است،شهري است كه مردم در آن نسبت به محيط زيست خود(هوا،آب،خاك،گياهان،جانوران و انسان ها)احساس مسئوليت مي كنند و در مشاركت با نهادهاي مدني و سازمان هاي دولتي،محيطي سالم و آرام و پرنشاط با حداقل استانداردهاي زيست محيطي،به وجود مي آورند.در اين شهر سرانه فضاي سبز،آلودگي هاي ديداري و شنيداري در سطح قابل قبول، و سرانه توليد زباله كمترين است و بهترين شكل بازيافت مواد به همراه جداسازي آن از مبدا وجود دارد.همچنين مصرف انرژي و مواد در آن بهينه و نزديك به استانداردهاي جهاني است(همايش شهر سبز،سازمان حفاظت محيط زيست1378).
برنامه ریزی شهری و توسعه پایدار از آنجا که قرن حاضر و به ویژه 25 سال گذشته شاهد تحولات بی سابقه ای در زمینه های گوناگون سیاسی ،علمی،فنی،اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و کاربری زیستی ،بوده است؛انقلاب فرا گیر ارتباطی واطلاعاتی،نقوذ انسان به اعماق دوزخ و قلب اتم ها و مولکولها ،پیشرفت سلاح های هسنه ای و فوق مدرن و رشد شتابان و لجام گیسخته جمعیت،استفادهی بی حد از منابع طبیعی و غیر همگی نتایج فرایند تمدن بشری در این قرن است.در این میان برنامه ریزی،طراحی و مدیریت شهری توانسته است نهضت زیبا سازی شهری را بیافریند.((blowers 1997,p.10به نقل از زیاری ص 377)
بر این اساس،برای برنامه ریزی شهری قرن بیست ویکم باید منشوری ارائه شود.دراین منشور ابداع یک سیستم کارای برنامه ریزی محیطی در شهر باید مبتنی برموارد زیر باشد.
1-برای حرکت از سیستم برنامه ریزی شهری موجود یه یک برنامه ریزی شهری کارای مطلوب ضروری است موانع قانونی نیل به آن کاهش یابد.
2-باید از سیستم برنامه ریزی شهری کیفیت اجتماعی بهینه کالبدی به وجود آید.
3-هدف مرکزی یک سیستم برنامه ریزی کارای محیطی باید کاهش وابستگی به ماشین و اتکاء منطقی به حمل ونقل عمومی باشد.
4-هدف مرکزی یک سیستم برنامه ریزی کارای شهری باید به جستجوی خلق مکانهای زیبا،سالم وامن برای زندگی باشد.
5-هدف مرکزی یک سیستم برنامه ریزی کارای شهری باید نزدیکی محل کار وزندگی در حومه های با صفا باشد.
6-در برنامه ریزی شهری جدید باید تناسب هماهنگی شهر نشینی نظام های طبیعی بوجود آید.
7-در برنامه ریزی شهری جدید باید به هویت شهری توجه خاص مبذول گردد.
8-در برنامه ریزی شهری جدید باید شکل شهرجوابگوی نیازها و رفتارهی متعدد جامعه باشد.
9-در برنامه ریزی شهری جدید ساماندهی و بهسازی بافتها براساس پایداری وارزش های فرهنگی صورت پذیرد.
10-در برنامه ریزی شهری باید به ضایعات انرژی و مصرف بهینه آن توجه کافی شود.
11-در برنامه ریزی شهری جدید باید به نقش انرژی های جدید بخصوص انرژی های خورشیدی وباد توجه اساسی گردد.
بدیهی است،برنامه ریزی و طراحی ((شهر پایدار))جزء مسئولیت برنامه ریزان شهری در قرن بیست و یکم خواهد بود.
نتيجه گيرينظريه توسعه پايدار مستلزم تغيير زير ساخت هاي سياسي،اجتماعي،كالبدي و اقتصادي است.بايد مديريت توسعه منطقهاي و شهري بر مبناي چارچوب اصول توسعه پايدار فراهم گردد و برنامه ريزان شهري از آثار مخرب مدرنيسم و فرا مدرنيسم بر شهرها و شكست آنها در مباني نظري خود تجديد نظر نموده و منشور پايداري را در شهر ها و برنامه ريزيها مد نظر قرار دهند چرا كه مفهوم توسعه پایدار مفهومی بسیار اساسی و مهم است، زیرا در برگیرنده ایدئالها و اصولی است که درک، شناخت و تحقق آنها آینده ای روشن را نوید می دهد و جهل نسبت به آنان، اضمحلال و نابودی محیط زیست و بشریت را به دنبال خواهد داشت. در توسعه پایدار به رشد اقتصادی و تحقق استانداردهای بهتر زندگی بدون از دست دادن منابع کمیاب طبیعی توجه می شود. توسعه پایدار، تلاش برای حمایت از آینده، در زمان حال است. مفروضات زیربنایی و ایدئالهای توسعه پایداركه ميبايست برنامه ريزان در سطح شهرستان لامرد شهرستان در برنامه ريزي ها مد نظر داشته باشند عبارت اند از :
1-یکپارچگی اقتصادی – محیطی : تصمیمات اقتصادی باید با توجه به آثاری که بر محیط زیست می گذارند اتخاذ شوند.
2-تعهد بین نسلها : در زمان حاضر، تصمیمات باید با توجه به نتایجی که بر محیط زیست نسلهای آینده دارند اتخاذ شوند.
3-عدالت اجتماعی : کلیه مردم دارای حق برخورداری از محیطی هستند که بتوانند در آن محیط رشد کنند و شکوفا شوند.
4-حفاظت محیطی : محافظت از منابع و حمایت از دنیای جانوری و گیاهی ضرورت دارد.
5-کیفیت زندگی : تعریف گسترده تری از رفاه بشری باید ارائه شود، به نحوی که از محدوده رفاه اقتصادی فراتر رود.
6-مشارکت : نهادها باید مجددا ساماندهی شوند به نحوی که از طریق آنها امکان شنیده شدن کلیه صداها در فرایند تصمیم گیری فراهم آید.
كلام اول 
موضوع: مقالات كنفرانس هاي داخلي
نويسنده: 
تاريخ: 13 دي 1389
بازديدها: 3055
